Δεν είναι στεφάνι της άνοιξης.
Είναι της γης το στεφάνι
από φύλλα κιτρινιασμένα
που πέφτουν.
Κουρασμένα απ’ το διάβα του χρόνου
από τις κουβέντες.
Τα λόγια.
Σταγόνες βροχής.
Δροσιά του φθινοπώρου.
Τα δάκρυά σου
γίναν δικά μου.
Το μονοπάτι γιόμισαν
Το δρόμο μουσκεύουν.

Το ξέρω.
Δεν είναι στεφάνι της άνοιξης.
Είναι στεφάνι του πόνου
από τα φύλλα της καρδιάς
από τις κουβέντες που ανθίζουν
όταν το χρόνο τους θα'βρουν.