Πόσο λίγο κράτησα τις πέντε σιωπές σου ενώ ήδη έβλεπα τη δίνη του ανέμου ν’ αρπάζει δίχως έλεος τη μέρα απ’ τα μάτια σου
Τώρα καταλαβαίνω το δίκιο που είχες όταν εκ βαθέων ευχόσουν να `χες γίνει κομμάτια στα δάση του Γράμμου κι όχι μονάχα μια τρύπα τυφλή στην πλάτη