Απομεσήμερο Ιουλίου
κι ανάμεσα ύπνου και ξύπνου
αναδύεται στο κεφάλι του
σαν πλώρη στο πούσι του πρωινού
λάκκος φρεσκοσκαμμένος από ιδρώτα ξένο
στην πένθιμη πλαγιά του χωριού του
και δύσθυμος απέρχεται
να κόψει κρύο καρπούζι
την πίπα του ν’ ανάψει
φυσώντας τον καπνό
στις ακτές του ορίζοντα
πάνω απ’ τις λεύκες
που έξω απ’ την Κατερίνη
του χάρισε μια μέρα ο Μάρκος
στο δρόμο της επιστροφής
από την Πάτρα στην πατρίδα