Ώρα μεσημεριού γκρεμίζομαι
στις τρυφερές πτυχές θερμαντικών σωμάτων
Ταξίδι μικρό στον ουρανό
κι επιστροφή το δειλινό που ανθίζουν τα μάτια
Πένθος πικρό λιμνάζει στα παράθυρα

Δεν είναι που αρνήθηκα την πίστη στο θεό σου
και πια δεν έχω φεγγίτη να υψώσω το βλέμμα

Είναι που αθέλητα
στην άλλη νύχτα βουλιάζοντας
νιώθω τη στάθμη ν’ ανέρχεται με φωνές σκοτωμένες
να ματαιώνει τις φωταψίες
της πόλης που αγάπησα στις όχθες των ματιών σου