Ψάλτης στο χωριό εδώ και χρόνια ο πατέρας με γλυκιά αν και ασθενική φωνή κατά κοινή ομολογία επιστρέφει από την εκκλησία τραπέζι πρώτο του χρόνου εκείνος κι εκείνη τα παιδιά και τ’ αγγόνια τρώνε και πίνουν κρασί δικό του κι απάνω στο κέφι θυμάται τον παλιό σκοπό «τραπέζι χρυσοτράπεζο και χρυσοκεντημένο δεν ήμουν νιος καμιά φορά δεν ήμουν παλληκάρι» και σπάζει η φωνή δακρύζει το μάτι σαν κλήμα τα ίδια παθαίνει κι ο Κλείτος «δε φταίω εγώ που με παίρνουνε τώρα πιο συχνά τα δάκρυα που ένας λυγμός ενεδρεύει πάντα στην άκρη της φωνής μου» η μάνα τον αποπαίρνει ο γιος τον ενθαρρύνει κι εκείνος σπίτι που καπνίζει στο χιόνι σιάζει τα μεγάλα του φρύδια ακουμπώντας με δέος το βλέμμα στο τραπέζι του άλλου καιρού