Με θλίβουν τα κάδρα με λυπούν
των προσφιλών προσώπων
που διάβηκαν ένα πρωί
το σκοτεινό ποτάμι
τα συνηθίζει το μάτι κάποτε
τυφλώνεται νυχτώνει
καλύτερα στο συρτάρι λέω
φωτογραφίες ύπτιες
τουλάχιστον μια στις τόσες
πέφτεις αίφνης απάνω τους
εκείνοι τα χάνουν για μια στιγμή
κι ύστερα σ’ αγκαλιάζουν σαν δίνες
βγαίνουν στο δρόμο χαίρονται
πιάνουν κουβέντα με γνωστούς
και πάλι επιστρέφουν
στα ξένα ζουν και ξέρουνε
τελείωσε η άδεια
πρέπει να επιστρέψουν