Τι κρίμα στο γύρισμα του αιώνα και να μην έχω ακόμα ξεστομίσει κι εγώ το βαρυσήμαντο λόγο πάλι με πρόφτασε ο Χάρης οικεί άλλωστε στα ορεινά του άστεως κι ως γνωστόν εκείθεν διέρχονται όλα τα ρεύματα μπορεί λοιπόν να βλέπει εκ του μακρόθεν που πάει να πει με τη δέουσα ψυχραιμία που απαιτεί η τέχνη στοίβες δακρύων αίματος και θημωνιές τα κόκαλα στα ράφια των μάρκετ

Ο αιώνας μου φεύγει φεύγουν κι οι κάμερες κι εγώ απομένω κουρέλι μονάχο να περιεργάζομαι τα πηγάδια που άνοιξαν οι έσχατες βόμβες να συναρμολογώ αποσπάσματα τρυφερών σωμάτων που βόσκουν το θάνατο στη θάλλουσα χλόη να μετρώ με το μάτι τις κατακόρυφες ανόδους της προόδου στα έγχρωμα ραβδογράμματα ρισκάροντας καινούριο πιάσιμο στο σβέρκο άπελπις μέχρι σκασμού μέχρι σκασμού δοσμένος που στο γύρισμα του αιώνα κι ακόμα να βγει απ’ το βατράχι ο πρίγκιπας