Φωνές χαμηλές
κι ένας ήλιος Δεκέμβρης

Πίσω απ’ τα τείχη
μες στους υγρούς καθρέφτες των ματιών
ακύμαντη
μια λίμνη από χρυσάνθεμα
κι εντός ναυλοχεί
η υπέροχη γλυκύτητα της γιαγιάς
με το μαύρο μαντίλι μαρκίζα
κι ακέριο το κέρμα στα τελειωμένα χείλη
εκείνη που σπάζοντας τις δεκαετίες
ασάλευτη στο κατώφλι
ατέλειωτη έμοιαζε
σα να ξεχάστηκε στη ζωή

Πρώτη φορά π’ αγάπησα φέρετρο