Τσιγγάνος ανά τους αιώνες
τη γύμνια μου περιφέροντας και τα παλιά μπακίρια
σπιθαμή κοντάρι δε δίνω
στα ξεδοντιασμένα λιοντάρια του χρόνου

Στην επιτηρούμενη ζωνη των σαράντα μπαίνοντας
πυκνώνουν οι πυροβολισμοί στα παράθυρα
τα χτυπημένα πουλιά στον ουρανό μου
μια λευκή σημαιούλα υψώνω στα μάτια

Την καρδιά του χρόνου σαν κοχλίας αγγίζοντας
βλέπω τα δέκατα στην οθόνη να καταρρέουν ανύπαρκτα
όπως κανάτι από πηλό
πριν καν προλάβουν να φορέσουν ακέριο το σώμα τους
Πανικός καλπάζω στις φλέβες μου με χαλινό σπασμένο