Τα βράδια
αν και αρτιμελείς
δε φεύγουμε πια στα όνειρα σαν άλλοτε
που όντας φτωχοί από χέρι
δεν είχαμε βέβαια ψυγεία και βίντεο
κρατούσαμε ωστόσο στα δόντια γυμνό
το κόκαλο της πείνας μας

Θλιβερό καθήκον μάς καρφώνει στη γη

Μ’ ένα σφαγμένο κορυδαλλό στο ουίσκι
καθένας μας κηδεύει
το δικό του ημερήσιο νεκρό