Είναι νύχτες που αιμορραγεί ακατάσχετα
η σιωπή
κάτω απ’ τους λευκούς επιδέσμους
οι βρύσες στερεύουν
ενώ στο βλέμμα του οι ρωγμές
βαθαίνοντας πολλαπλασιάζονται
η έρημος αναπτύσσεται στο κρανίο του
με μεγάλες ταχύτητες
Είναι τότε που μη βρίσκοντας τρόπο άλλο
να διασώσει τα χείλη του
καταφεύγει στο μαξιλάρι
κι από το εκμαγείο της αγωνίας του
πίνει ως την τελευταία ρανίδα όλο το δάκρυ

Την άλλη μέρα
κατεβαίνει απ’ την αυγή τρεκλίζοντας
κι ας μην ήπιε σταγόνα στο μπαρ