Βγαίνει απ’ το καβούκι του
μονάχα τη νύχτα
αρτιμελής σταλακτίτης σιωπής
όταν οι άλλοι επιστρέφουν οιμώζοντας
με κομμένα δάχτυλα
για να χαϊδέψουν τις μπαγιάτικες γυναίκες τους
και να σπαργανώσουν των τραυμάτων τα βρέφη
στη φόδρα του ύπνου

Τότε λοιπόν ξεπορτίζει
απ’ τις χαραμάδες της μνήμης
μ’ ένα μολύβι κρεμασμένο στον ώμο
κι επιστρέφει ξημερώματα
κατάκοπος
μ’ ένα ματωμένο ποίημα στη ζωνη

Παράξενος άνθρωπος
ο ποιητής