Στον αστερισμό σου
εξακόντισα
τον αετό των ονείρων μου
μεθυσμένο στο πέλαγο
των κραυγών του αιώνα μου
Στον καταιγισμό σου
άνοιξα
τη στέγη της νύχτας μου
την καλυμμένη με ανεπάρκεια
χρόνων πολλών της ιστορίας μου
Στην αυλή σου
έδεσα
την ατίθαση γύμνια μου
τη ρημαγμένη απ’ τις θύελλες
των δέντρων του κήπου μου
Στο κατώφλι σου
απόθεσα
την πυρπολημένη λύρα
από γλέντια τρικούβερτα
των φίλων που με τριγύριζαν
στον ουρανό σου
σεργιανώ
διαβάτης χαμένος
με τη φωτιά στο στόμα
την τραγιάσκα στο κούτελο
και τα χέρια στις τσέπες
Στον αστερισμό σου
έπαιξα τη μοίρα μου