Ώρες ώρες θαρρώ κι είναι απλός ο κόσμος
μια πέτρα γυμνή στο πράσινο χώμα
ένα μοναχικό λουλούδι στα ήσυχα νερά
Ώρες ώρες στο γλυκό τ’ απόβραδο
θαρρώ πως νιώθω άφταστα
την καλησπέρα του μεροκάματου
θαρρώ θα βγω στο δρόμο
ν’ ανοίξω τα χέρια μου σαν αητός
για ν’ αγκαλιάσω
τον εργάτη
που γυρνάει απ’ το γιαπί νυχτωμένος
την κοπελιά
που της τρυπάνε τα δάχτυλα
οι δολοφόνες μηχανές του έτοιμου ενδύματος
τον πονεμένο
που και σήμερα δε βρήκε
το στήριγμα της λύτρωσης
Θαρρώ κι η καρδιά μου ανθίζει
ολόιδιο περβόλι την άνοιξη με χίλιες φωνές
Θέλει να κυλήσει θαρρώ στο δρόμο η καρδιά μου
το μύρωμα της νίκης τη ζαλίζει
δε σκέφτεται δε στέκει τρέχει
όλο και πιο επιταχυνόμενα τρέχει
ν’ ανταμώσει τη νίκη
κι εγώ κουφάρι άδειο μένω
άγαλμα
που στην επέτειο
δεν του καταθέσανε στεφάνι