Στο λιγοστό φως του θαλάμου
βλέπω το χρόνο να φυλλορροεί
κάτω απ’ τις μασχάλες της νιότης μου
Στο θαμπό φως της ψυχής μου
εγχειρίζω τις περασμένες στιγμές
που βαθιά με σημάδεψαν
Της θητείας το σύννεφο
ολοένα προσεγγίζει
δίχως έλεος
και μου κρύβει τον ουρανό
Το στρατόπεδο
ατσάλινο μαχαίρι
τη ζωή σαν πράσο μού κόβει στα δυο