Είπα να γράψω ένα ποίημα για φίλο αγαπημένο
Είναι τόσο λυπημένος που έχασε τη μάνα του
αν και πλήρη ημερών
Πλήρη τρόπος του λέγειν γιατί εδώ που τα λέμε
ποια ηλικία μπορεί ν’ αποχαρακτηρίσει μια μάνα
Θέλω να δείξω λοιπόν την απέραντη στέπα της λύπης του

Σωπαίνει και μπάζει νερά η σιωπή
Κοιτάζει μέσα του βυθισμένα τοπία
Στενάζει κι ένα κύμα αιφνίδιο σβήνει τα μάτια

Τέτοιες στιγμές αφήνω το μολύβι και πιάνω το τηλέφωνο
Από την άλλη άκρη φτάνει αγαναχτισμένη η φωνή της μάνας
Διαμαρτύρεται για τις επανειλημμένες οχλήσεις μου
Μια φορά εγώ είμαι ευτυχής και δεν πα να μου φωνάζει εκείνη
Κλείνω το τηλέφωνο κλείνω και τα χαρτιά μου

Δε γράφεται το ποίημα με ξένο πόνο