Οι μελανιές πάνω στο κορμί μου
συνομιλούν με την απάθεια
μαρτυρούν την επιθετικότητα της συνεύρεσης και της μοναξιάς.
Τα χείλη μου πρησμένα από την αλμύρα των δακρύων
σκισμένα από πόθο
μάχονται να επιβεβαιώσουν την θαλπωρή της νύχτας.
Της ανεμελιάς την νιότη αποζητώντας
περιπλανώνται θολωμένα από σκέψεις
σε παρόν και παρελθόν.
Μα τα βήματα τους
-ατίθασα εκ φύσεως-
όλο κύκλους κάνουνε
και με μάτι απόκρυφο πια,
εστιάζουν σε ένα και μόνο σημείο.
Πως ατίθασα και πάλι θα ήθελαν να ξανάρχιζαν
τα δεδομένα ανατρέποντας
να μην είναι μόνο η παρέα της Τετάρτης.