Με μάτια κλειστά μου `δωσες τα χείλη σου
Είδα τις ζωές μας να φεύγουν
στον αέρα σαν πληγές ξεκολλημένες
με μιαν υπόσχεση πως όλα θα φτιάξουν

Όλες τις εξαίσιες μουσικές
τις ακούσαμε χώρια
όπως εκείνα τα πουλιά
που έμαθαν να τραγουδάνε
μέσα στα κλουβιά

Δεν ξέρω ακόμα
αν ο χρόνος
έσφιξε δυνατά
σαν τανάλια
– ο χρόνος που κάποτε
μας άφησε ελεύθερους –
αν τα μάτια μας που συναντιούνται
ερωτεύονται στα ψέματα
να γίνουνε αλήθεια

Ω υπέροχη άγνοια της αθωότητας!

Στη μέση δυο δρόμων
αγκαλιαζόμαστε σφιχτά

Για μια στιγμή υπάρχουμε
μόνο εμείς

Αυτοκίνητα περνάνε ξυστά
εδώ κι εκεί
όλα παράλογα
τρελά
σαν βιαστικός θάνατος

Ύστερα ο καθένας
μας τραβά αντίθετα
σαν να έχουμε αγαπηθεί
σαν να μην έχει τίποτα
συμβεί στ’ αλήθεια

Στρίβω τσιγάρο
Ψάχνω να βρω
ένα άδειο σπίτι
που δεν υπάρχει
πια

Τι σημασία έχει;

Σαν αράχνες οι φλέβες
του χεριού
μου δείχνουν διαδρομές
που πάλιωσαν πια
μέσα στο ίδιο αίμα