Απρόσμενες οι μνήμες στην ακτή
Όστρακα αρχέγονης θάλασσας

Αφήνεις τον εαυτό σου μακριά
Μαζί με σύννεφα σκοτεινά
Ψηλαφίζεις το Χάος που σ’ απορροφά
Σε φόβους γυμνούς που τους κοιτάς
Καθώς ανήμπορος πέφτεις στο κενό

Σ’ αυτήν την αβάσταχτη αξίωση
Να επιπλέεις στη γαλήνη
Αναζητάς τον παφλασμό στα βράχια
Ονειρεύεσαι την τρικυμία
Που θα σ’ αρπάξει
Εσένα τον κωπηλάτη του Οδυσσέα
Που δεν άκουσες ποτέ σου τις Σειρήνες
Που δεν ξεγέλασες ποτέ σου άνθρωπο
Γιατί εσύ ήσουν στ’ αλήθεια ο Κανένας