Όταν έκοβε το μάτι
-σπονδή παράτολμη σε ρηξικέλευθους θεούς
θυμόταν
οικογενειακά γεύματα τις Κυριακές
μ’ ένα καιρό θλιμμένου φθινοπώρου

Τα νιάτα πέρασαν σαν πυροτέχνημα
Ένα κανόνι να βροντά
στους άδειους δρόμους του Τολέδο

Στα γεράματα καθόταν ακίνητος
σ’ ένα ψηλό κρεβάτι με το σκύλο του
Δίπλα το παλιό γραμμόφωνο
γυρνούσε τη σκόνη της σιωπής

Λίγο πριν το τέλος
του `ρθε στο μυαλό ο Βερμεέρ
Ο ίδιος μικρός χώρος στη γωνία
με ένα ψεύτικο φως
να πέφτει στα πρόσωπα
Έξω απ’ το παράθυρο
ο άντρας κι η γυναίκα να κοιτάνε
τα χέρια που έπλεκαν αόρατα
τα αιώνια νήματα
Κι έξαφνα όλα
να τινάζονται στον αέρα

Λουίς Μπουνιουέλ
Το σύμπαν θα ξαναγεννηθεί