Ακόμη καπνίζουν τα χώματα
Τα ίχνη των φορτηγών που έστριψαν
Χάθηκαν στην δική τους σκόνη
Κι η αόρατη ματιά να ρέει
Σε μια σκιά του χθες
Που μόνο για σένα θα υπάρχει

Αυτοί αποδέχθηκαν τη ζωή
Φωνάζουν φιλικά γεμάτοι λάσπη
Μ’ ένα τσιγάρο βαρύ
Να σβήνει στα τραχιά τους δάχτυλα
Τρώνε, πίνουν, γαμούν
Δίχως να σκέφτονται την αιωνιότητα
Ξέρουν βαθιά μέσα τους
Πως στο τέλος της μέρας
Οι τοίχοι θα υψωθούν
Το βράδυ θα κοιμηθούν
Μακάρια σε ένα σύννεφο
Το πρωί ο μηχανικός
Θα τους δώσει τις τελευταίες αλλαγές
Θα ανέβουν ψηλά στα ικριώματα
Με τραγούδια και βρισιές

Τι θα `ταν αυτό το παιχνίδι
Μόνο με κανόνες και βιβλία
Χωρίς αυτές τις δυνατές κραυγές
Τον ήχο των σφυριών μες το λιοπύρι
Να τραντάζει τον ύπνο των δικαίων;