Στ’ όνειρο του δύτη
η ματωμένη θάλασσα
απέραντη πληγή
αιώνια

το αρχαίο τέρας
-δεν κοιμάται ποτέ-
μ’ ένα κορμί πέτρινο
και μάτια ακίνητα
καταφτάνει πεινασμένο

μέσα απ’ τις μάσκες
τα έντρομα μάτια
ψάχνουν διαφυγή
κι ο φόβος παγώνει
το αίμα

αυτή η περίεργη εμμονή
για καταβύθιση
μέσα στο άγνωστο
ίσως είναι όνειρο κι αυτή

κι όταν ο δύτης ξυπνά
είναι τριγύρω το απέραντο
μ’ αυτή την αρχέγονη αίσθηση
μέσα στη μήτρα της δημιουργίας

φυσαλίδες ανεβαίνουν γαλήνια
καθώς το σώμα ολοένα βυθίζεται
κι μνήμη σβήνει αργά
μέσα στο θάνατο