Θέλεις να περάσεις απέναντι
στην πολιτεία που φαντάζει όμορφη,
με μάτια ερωμένης
που μέσα τους ελλοχεύει το νυστέρι του πόθου.

Λένε πως είναι κτισμένη στα θεμέλια ενός ονείρου
και πως εκεί η ευτυχία δεν είναι υπερβολή,
αλλά μοιάζει με τη σύνθεση ενός αρώματος•
το περνάς απ’ τα κρυφά σημεία
παρασύροντας μαζί σου ιστορίες
και μύθους ανθρώπων.

Λένε ακόμη πως το φεγγάρι
απλώνεται πάνω της με τρυφερότητα
και το φιλί του την ξεσηκώνει
άγρια κι ηδονικά,
ένα σύμβολο απεραντοσύνης που επαναλαμβάνεται
με τον ερχομό κάθε νύχτας
μεταμορφώνοντάς την σε θύελλα.

Σε κυκλώνει η επιθυμία, η περιέργεια
-τι να κρύβεται πίσω απ’ τις βαθυκίτρινες κηλίδες
του δειλινού-
κι ένα πείσμα σε κεντρίζει, μια αδιάκοπη αναμονή
για το πώς, το πότε.
Βλέπεις μέσα από το διάφανο τούλι της φαντασίας
πόρτες διάπλατα ανοιχτές
πιο μεγάλες κι απ’ τις προσδοκίες σου.

Για να περάσεις όμως απέναντι,
να περπατήσεις έξω απ’ το ένδυμα της μοναξιάς,
να ξαλαφρώσεις το φορτίο του χρόνου,
θα πρέπει πρώτα -χωρίς αναστολή-
να διασχίσεις μέσα σου.