Ο αντίλαλος της φωνής που έσβηνε μέσα μας
όλα τα λόγια που δεν είχαν ειπωθεί
και συνωστίζονταν στην άκρη της γλώσσας

Το βλέμμα
καθώς το ποτάμι κατεβαίνει
με άγριο θόρυβο μετά τη βροχή
αναζητούσε τις όχθες, που η καρδιά λαχταρούσε

Μα ήταν πια αργά

Το σκαμμένο χαμόγελο
πρόδιδε μαρτυρία ανομολόγητη
Τα σφιγμένα χέρια στις τσέπες
συγκρατούσαν χείμαρρο συναισθημάτων

Κι ας πρόδιδαν
το χώρο που βυζάξανε
τη γη που την πατούνε

Ας πρόδιδαν όνειρα
ματωμένα πέλματα
που οδηγούν στην έξοδο

Γιατί έξοδος και λύτρωση από άνομο παιχνίδι
που κατατρώει τα σωθικά
παραληρεί στην είσοδο της μνήμης

Κι αν κάνεις ένα βήμα στο κενό
παρέμεινες για πάντα