Γυρεύω σκόπιμα την αρχή σε κάποιο τέλος
όταν ανοίγουν τις αγκάλες οι βουνοκορφές
και κατεβαίνει μες στο σώμα η φωνή
και μου μιλά

Ακολουθώ σιωπηλά τις πατημασιές
της ιπτάμενης ώρας
ξυπνώντας μες στο χτες
για να προλάβω ολόκληρο το σήμερα

Η πρώτη φλόγα της ημέρας τρέμει
στο πέρασμα της λύπης
λικνίζεται ξυπόλυτη φωτίζει τις ουλές
σαν φλογοβόλα θεατρίνα

Χύθηκε ο καφές στις αποχρώσεις του δειλινού

Ανάβω φύλλα ελιάς στο καπνιστήρι
εξευμενίζω και σερβίρω την αλήθεια μου
ανεβαίνοντας στις ράχες της ημέρας

Πίσω κλινήρης η σιωπή μες στα λευκά λινάρια
της ευαίσθητής μου μνήμης

Χαϊδεύω τις λεπτές χορδές της διπλανής νύχτας
κερήθρες τα μαλλιά της να φωλιάσει το σκοτάδι