Αγέρωχα ορθώνομαι
στη στέγη του κάποτε
δεμένος σφιχτά
προσκυνώ το ανούσιο
Αδόκιμες στάχτες, άγευστες
Ερινύες.

Η ζάλη του κόσμου
ως κοφτερή συμβολή
αναλλοίωτα θωρώ
τον πύργο που
φλέγεται
άκαμπτα σπρώχνω
αναμνήσεις που
λέγονται.