Στις λαμπρότατες του μέλλοντος οδούς,
Ναπολέοντα, θα γράψουν τ’ όνομά σου
και για μιας, παιδιά μιας μέρας ευειδούς,
μια φωνή θα λέει στου Μάρτη τις ειδούς:
"εκφυλίσου, ξεπουλήσου, ατιμάσου!"

Κι αν γεννήθηκες στη γη της Κορσικής,
σφιχταγκάλιασες ολόκληρον αιώνα.
Μες στα χείλη των ανθρώπων κατοικείς
και σ’ εκφέρουνε –εν είδει προσευχής-
στις εσώτερες στιγμές τους που βιώναν.

Κι είμαι εγώ σπορά μιας χώρας μακρινής
που ο άνεμος την έφερ’ εδώ πέρα.
Στου Οδυσσέα το τραγούδι κι αν πονείς
-σ’ όποια γλώσσα κι αν τόν άκουσε κανείς-
θα τον δεις η τον δικό μου τον αστέρα.

Με μετέφεραν στα μέρη σας εδώ
οι απόγονοι αυτών που `χες ενώσει
κι αν τις μέρες των ονείρων μου μαδώ
κι η κλεψύδρα μου αδειάζει με φειδώ,
φεύγει η άμμος πια και στέκει πάνω η γνώση.

Γιατί χάθηκαν οι μέρες; Αχ, γιατί
κι ο υδράργυρος στη γυάλα να παγώνει;
Λησμονήθηκε στον κόσμο η αρετή
και διαβαίνει πια ο Χάρος ασορτί
με της άνοιξης το πρωτοχελιδόνι.

Ναπολέοντα, στοχάζομαι τη γη
δίχως σύνορα, μονάχα φως κι αιθέρα
κι η καρδιά μου μες στη σκέψη αιμορραγεί.
Ποιον, αλήθεια, θα φωνάζουμε Ραββί;
Τι `ν’ ο κόσμος δίχως μάνα και πατέρα;

Φως –που φαίνεσαι να φέγγεις λαμπερό
στης ζωής το σφυροκόπημα- δε σ’ είδα.
Το γαλάζιο που στ’ απέραντα θωρώ
και παλεύει να νικήσει τον καιρό
την θυμίζει, μα δεν είναι η πατρίδα.

Η Ελλάδα μας εκλείπει σταδιακά
και δεν ξέρω ποια τη θέση ποιος θα πάρει.
Θα `ν’ η ολόλαμπρη φρεγάτα που νικά
και μια ακρούλα που της πρέπουν φονικά
στης Ευρώπης τ’ αποτρόπαιο σαφάρι;

Τούτη η γη μας επιζεί στο Διχασμό
και δεν μπόρεσε να γράψει μ’ άλλο χέρι
και δεν πρόφτασε να φύγει απ’ το σεισμό
-θα της μοιάζει πια μ’ αντιπερισπασμό
της ειρήνης το καθάριο περιστέρι-

Το σκοτάδι, τη δειλία, το κακό:
Της νυχτιάς δαιμόνια διάλεξε για ταίρι,
μα το ξέρω πως κι εγώ δεν της αρκώ
και στο βάθος οι χαρές που προσδοκώ
"δεν πειράζει!" θα μου πουν ξανά, "Καρτέρει"...

Η δικιά μου Κορσική μια συμφορά,
δηλητήριο για γάργαρο νεράκι
κι όσα ελπίζαμε να `ρθούνε μια φορά
υποχώρησαν και δίνουν τη σειρά
στου πολέμου το κατάμαυρο κοράκι.

Θα σημάνει, ωστόσο, μια πρωτομηνιά
όπου οι κάλπηδες θα πέσουν στο γκρεμό τους,
αιωρούμενες νιφάδες στο χιονιά
-κι η μορφή σου, Στρατηγέ, σε μια γωνιά
ξαναορίζει τους βορράδες η τους νότους.

Θα σημάνει, ωστόσο, μια καινούρια αυγή
-Ω, γι’ αυτήν μονάχα ζω και περιμένω!-
όπου οι πύλες θε ν’ ανοίξουν και θα βγει
η μορφή σου, με χαρά στη φωταυγή
σαν κρατήσαμε το δρόμο φωτισμένο.

Ναπολέοντα, Κριτή η Βασιλιά,
σε υμνούμε στις ακτές της Μεσογείου
κι ας μας σφάξαν κι ας μας πήραν τη μιλιά
κι ας μας πνίξαν με τα "ωιμέ!" η με τ’ "αλιά!"
-καθαρίζει αργά η κόπρος του Αυγείου...

Ανταλλάσσει η Μεσόγειος φυλές
και καρδιές εξοστρακίζει μες στα σκότη.
Βάλ’ τη μέσα σου σαν Δέκα Εντολές
κι όσα γύρω κι αν κραυγάζουν να τους λες:
"Θα γυρίσει η γης κι εμείς θα `ρθούμε πρώτοι!"

Και μπορώ να σ’ αγαπήσω, Κορσική,
σαν η γη μας ξαναπάρει τη φορά της:
Κάτω η άβυσσος, παράδεισος εκεί,
γύρω χάσμα των ανθρώπων κατοικεί:
Των καιρών κι εγώ σκαφτιάς κα κωπηλάτης...