0 κυρ Ανδρέας έμοιαζε
σαν ψάρι έξω απ’ το νερό
– αφού θαλασσινοί ήταν οι άλλοι-
που στο καφενείο του σύχναζαν.
Ξεχώριζε δε από όλους
σαν είδος διαλάμπον σε σπηλιά
και ίσως να είχε τον λόγο του,
γιατί ποτέ μαζί τους δεν έπινε.
Έτσι πρόσεχε,
αφού κύματα χτυπημένα με ανέμους
έτοιμα να πέσουν
στης ομοιομορφίας τους το δίχτυ,
τη ζωή του δεν άφηνε.
Τόσο που ήξερε να προσέχει
ώστε να κρατά γερά
τα κλειδιά του χώρου του
που, αν και καφετζής,
πάνω στον αστραφτερό του δίσκο
ο κυρ Ανδρέας
σαν αρχηγός τους
φάνταζε.