Τις νύχτες, τα βράδια,
είναι ο νους που αδειάζει το σάκο του
ανάλαφρος να κοιμηθεί,
μα κάτι περίεργα αστέρια
να δοκιμάσουν θέλουν
την γήινη τους διά-σταση.

Χορεύουν μέσα σου
ρούχο στενάχωρο
θρυμματίζουν πολύτιμα σμαράγδια
και γίνονται
ενός λεπτού όνειρα.

Τα πρωινά, τις μέρες,
είναι ο νους που βάζει στο σάκο του
τα παράλογα σχέδια
που βρήκαμε βράδυ στην τσέπη μας
και προσπαθούμε να τα στηρίξουμε
στον γιακά του διπλανού μας αστεριού.

Ανόητοι ή ονειροπόλοι;

Αλήθεια , τι ν’ ακούει ο ουρανός;

(την πρέσα ή το χουζούρεμα
της γήινης μας υπό-στασης;)