Ο χορός τους ακολουθεί τον ρυθμό από το κύμα

όταν πίνουν και συνομιλούν

τα παραλιακά τραπεζάκια .

Είτε είναι μεθυσμένα το βράδυ

με το ούζο τους

είτε είναι ξεμέθυστα το πρωί

με τον καφέ τους

ξέρουν να κρατούν καλά

τα φυλακισμένα μυστικά τους

και δεν έχουν να κάνουν τίποτα

από το να στρώνουν την τετράγωνη

λογική τους στην επιτήδευση των εδεσμάτων.

Λες και κατευθύνουν ομού

μια συνεχή ενότητα του σκοπού τους.

Φταίει η παραθαλάσσια φύση τους

που δεν έχει ανάγκη από προφάσεις

και τεχνάσματα και τα αφήνει

με την πιο αθώα τους ψευδαίσθηση

που ακόμη και όταν τα ξεγυμνώνει

από το λευκό τους τραπεζομάντηλο

-με τις σφιχτές πιέτες στα πλάγια-

τα κάνει να αποκαλύπτονται

πάνω από τα ηλιοκαμένα πόδια τους

σε μια μινιμαλιστική ρυθμική αποτύπωση

πότε με μια έκφραση χαράς

πότε με μια έκφραση λύπης.