Μικρούλη εσύ

Χιονάνθρωπε, που μια χειμωνιάτικη

νύχτα, σα ερωτικά σεντόνια

του Βορρά με τη Διαύγεια,

το ασάλευτο σώμα σου

άστραψες.


Ουράνιας σύλληψης

παιδί εσύ, που από τις κόγχες

των άστρων – για μάτια σου –

στον καταψύκτη του λογισμού

την δροσερή φλόγα σου

έκρυψες.


Άκουσε που με τους χτύπους

της καρδιάς μου στην πόρτα

του Νου σου τη μυστική

σύσταση τους φέγγους της

ζητώ.


Κι, εγώ που έχω σώμα

από χώμα, μέσα απ’ τις ρίζες μου

στο πιο λαμπρό,

πιο ευωδιαστό

άνθος, που με τα χρώματα

μιας χιονοστιβάδας αγάπης μου

θα βάψω…