Στις λέξεις των γαλάζιων στίχων
γαντζώνεται το ματαιωμένο ρούχο
του άλλου της βουβής απεύθυνσης
τώρα μπορούσα πια να μην αποζητώ
την ώρα που προσεκτικά πλάι
απιθώνονταν τα εύθραυστα γυαλιά, τότε
που ακούγονταν σφυρίζοντας
της απογείωσης μπάσο φουγάρο
δεμένη με κρατώ σε επανάληψης
λιγνό κατάρτι – παρηγορώ το σώμα
με τρεις χρησμούς από επτά, γυμναστικής
για άδικους πόνους αυτοεπιβουλής
για δαίμονες βίαιης αυτοανάλωσης
όσο βαθιά η αν ανησυχώ δεν ωφελεί
το ενωρίτερο σε έξι έμμηνα θα `ρθουν
ανακοινώθηκε αποβραδίς λακωνικά
αν και εφ’ όσον νέα με τηλέγραφο μαντάτα
τώρα που για μονάδα μέτρησης δεν έχω αυτή
ο χρόνος έχει απολιθωθεί – αφέθηκε
να τρέχει στον αυτόματο ανεξέλεγκτα
σε όρθιο τοίχο, δεξιά κι αριστερά
της διαδρομής μου άνθισαν ανθρώπων οι
επόμενες γενιές και ήδη σεμνά υποκλίνονται
– παρόδιες η παροδικές-
της εποχής οι παπαρούνες.