Οι καμπάνες...οι καμπάνες...οι καμπάνες.
Τι θλιμμένα, τι παράξενα χτυπάνε,
σα μακάβρια εμβατήρια, σαν παιάνες,
τους Λαζάρους των καημών μας να ξυπνάνε...

Ω! Οι απέραντοι καημοί μας που λουφάζουν,
στης ψυχής τη σαρκοφάγο κουρνιασμένοι,
και κοντά τους μας καλούνε, μας φωνάζουν
των Λαζάρων η καμπάνα όταν σημαίνει.

Πού να πάμε να κρυφτούμε, πού να πάμε;
Οι νεκροί τους ζωντανούς παραμονεύουν,
μέρα νύχτα με Λαζάρους περπατάμε
μες στα μνήματα οι ψυχές μας ζητιανεύουν.

Πού να πάμε να κρυφτούμε απ’ τις καμπάνες
που μέσα μας στη νύχτα αργοχτυπάνε
σα μακάβρια εμβατήρια, σαν παιάνες,
τους Λαζάρους των καημών μας να ξυπνάνε;