Η σάρκα των πραγμάτων
αλλάζει σαν τα τρελά νερά
σε φάσεις της παλίρροιας
πλήμμη και ρηχία
σε επιφάνειες σε επιφάνειες εντός
σαν εκείνο το όνειρο που
πάντα σε ξυπνά ακριβώς στη στιγμή που
έχεις τα δόντια στο λαιμό της
και ξαφνικά ανακαλύπτεις
(με απορία και θαυμασμό
θαυμάζεις κι απορείς)
πόσο το αίμα σου είναι αλμυρό

Είναι γιατί μετά απ’ αυτό
σε αγάπησα
που σου μιλάω και σε
τραγουδάω κάθε νύχτα
για εκείνες τις γαλάζιες στιγμές
που νομίζουμε πως
χορεύουμε πάνω στα ίδια κύματα
μιας θάλασσας π’ αλλάζει
χρώματα ξανά και ξανά
καθώς νέοι θεοί απ’ την αρχή
δαγκώνουμε μαζί υγρή σοκολάτα