Κάτω απ’ του αφρού τη σκόνη
στης άμμου τη γούβα τη σκιερή
τα πόδια μου συνάντησαν τη στριφτή
αρχαίου κοχυλιού την απαντοχή.
Πασπαλισμένο με αμμόσκονη ξανθή
με του βρεγμένου τη γυαλάδα
μισό έξω μισό μέσα
κείτονταν – ποιος ξέρει χρόνια πόσα
έγραψαν οι κύκλοι τ’ οστράκου
ραβδώσεις στην τέλεια σπείρα του

Στιλπνό και καθαρό στην παλάμη μου
ευωδίαζε ακριβή άρμη νόστου

Τι μελωδία μυστική
θύμιαζε μέσα απ’ το κοχύλι;
Μια αρμονία θεϊκή
άχνιζε — .. .σαν από πηγή;