Το μηδέν ομοιάζει με όμικρον
στην ένωσή του με τη μάνα
Σαν η ουσία των πραγμάτων
να εγγράφεται σε κύκλο αρχής
Το μηδέν ενέχει το νόημα όλο.

Το όμικρον ως κύκλος της ρίμας
σε κάποιο ποίημα παλιό
που για να ενηλικιωθεί
απαιτείται η αποκήρυξή της
το κόψιμο με τον ομφάλιο λώρο,
Η καταγωγή του είδους του
από τραγούδι όμως
μόνο έτσι το ανάγει
στην ιάσιμη μελωδία
εντός της ευρρυθμούμενης κοιλίας
Εκεί όπου εγενήθη η ζωή
χέρι με χέρι με την εξουσία του θανάτου.

Σε αυτόν τον κύκλο εγγράφεται
το άλφα της ίασης κι όχι μόνο το ωμέγα
Γιατί τότε θα ξαναγυρίζαμε στο μηδέν
Μα αν ήταν τόπος θα ήταν ουτοπία
αφού δεν υπάρχει ως υπόσταση
Μα οι λαγόνες και οι μηροί
κι η μήτρα και το σπέρμα
είναι το ίδιο υπαρκτά
όσο εγώ κι εσύ.
Το ενδιάμεσό τους όμως
το κόκκινο χρώμα του αίματος
είναι ταυτόχρονα τόσο όμικρον
όσο και κύκλος
τόσο μηδέν όσο και άλφα.

Σαν εκείνη τη γάτα που μπήκε μέσα στο πείραμα
κι έδωσε μια και κίνησε το κουβάρι
της αμφιβολίας και της αμφισβήτησης
που είναι και η βεβαιότητα της αυταπάτης
στον έρωτα
γιατί σ’ αυτόν οφείλουμε και το άλφα
και το μηδέν
τη στιγμή που κυματίζουν τα κορμιά
που διαρκώς αναζητείται
κι ατέρμονα νοσταλγείται
σ’ όλο το μήκος του κύκλου
της ζωής και του θανάτου
καθώς λιάζεται η γάτα κουλουριασμένη
πάνω στο περβάζι του παραθύρου σου
μαζεύοντας ήλιο με κλειστά μάτια.