Κι ύστερα από τα διαρκώς σαράντα κύματα
τα ηλιοβασιλέματα και τους αλίπλοους ουρανούς
τα σαλάχια και τους ξιφίες στην οθόνη
και τη τεράστια κόκκινη χελώνα που με πολεμά
κάθε που ναυαγός σε έρημη χώρα να φύγω,
αυτή με το διπλό όνομα κάτω από τη φολίδα του κεφαλιού
-αφού έχουμε μαγνητίτη θα μεταναστεύσουμε μαζί-

Κι έπειτα απ’ τον καημό της θαλασσινής νεράιδας
να μαρτυρήσουμε στο αίμα τα παιδιά με
φάλαινας ουρά που λιάζονται σαν γάτες στις ακτές
Κι έπειτα από τις σουπιές που παράφορα σκορπάνε μελάνι
σκαλίζοντας όπως ανθρακωρύχοι τη σκοτεινή αρτηρία στα ύφαλα
Και αυτά και τόσα άλλα ακόμη που δεν ξέρω πώς να τα πω
Θα άξιζε στο ποίημα μια φορά να ακούσω
εκείνον να μου μιλήσει στην υδάτινη γλώσσα μου

Και τώρα έλα μου, να μου πει,
στον πορθμό να σε φιλήσω, εκείνον με τους δυο λιμένες
στης παλίρροιας την ακαταστασία, αυτήν που διαφεύγει,
κι ας είναι ψέμα της γοργόνας που αληθεύει.
Να πλαγιάσει δίπλα μου και να μου πει
Έλα μαζί μου, κι ας γνωρίσουμε εσύ κι εγώ
ιχνηλατώντας το πέρασμα των μεδουσών.

Θα άξιζε στο ποίημα μια φορά να χωρέσει
εκείνος ο παράξενος έφηβος που περπατά πάνω στα κύματα
για να πυροδοτήσουμε μαζί την πύλη προς άλλους γαλαξίες
Αν κοιτάξουμε μαζί την έκπληξη προσεκτικά, να μου πει,
θα μεθύσουμε το άλμα, εκτυφλωτικές φιγούρες όλο χρώματα
αέρινες σαν τα μικρά μου νύχια όταν τα φιλάς
τεράστιες σαν τα σκοτεινά μυστικά σου όταν τα κρατώ

Έλα, να μου πει, μαζί να κολυμπήσουμε
στα κβάντα του φωτός που `ναι ελκυστικά όταν ερωτεύονται
μέσα απ’ τις πλατείες τις ασφάλτους και τα σχολεία
γυμνοί και ξυπόλητοι να φτιάξουμε τον ωκεανό
άδολοι κι αδάμαστοι να ξυπνήσουμε στη μεγάλη θάλασσα
κύματα ταξίδια που θα φιλήσουν κοριτσιών μάγουλα
Να σπάσουμε το φράγμα του υδάτινου ήχου – το ύστατο
σύνορο-
Θα άξιζε το ποίημα μια φορά ακόμη, μια φορά,
Αν και δεν ξέρω, δεν ξέρω να πω, τι είναι αυτό που εννοώ