Όλα λοιπόν μοιάζουν καλά, αφού
τόση γαλήνη ακολουθεί την τόση ανησυχία·
η ζωή, η δική μας, κυλάει σαν πρελούδιο,
κάποτε ωστόσο η μελωδία που μας ξαφνιάζει
μας ανήκει, όπως ανήκει στο όργανό της.

Άγνωστο χέρι… Νιώθει τουλάχιστον χαρά,
όταν κάνει να ηχήσουν μελωδικά
οι χορδές μας;– Ή κάποιος το αναγκάζει
και στο νανούρισμα ακόμα ν’ αναμείξει
όλους μας τους ανομολόγητους αποχαιρετισμούς;

*

Ας μείνουμε εδώ πλάι στη λάμπα κι ας μη μιλήσουμε πολύ·
τα λόγια είναι λειψά μπροστά σε όσα ομολογεί
το βίωμα στη σιωπή του· μοιάζει με την παλάμη
θεϊκού χεριού.
Ναι, είναι ένα χέρι άδειο, αυτό το χέρι·
αλλά ένα χέρι ανώφελα δεν ανοίγει ποτέ,
κι είναι ό,τι μας συνδέει.

Δεν είναι το δικό μας χέρι: εμείς σπρώχνουμε βίαια
ό,τι κυλάει αργά. Κι ωστόσο ένα χέρι
που ανοίγεται είναι δράση. Ας δούμε
τη ζωή που μέσα του αφθονεί.
Εκείνος που κινείται δεν είναι ο δυνατός.
Τι αξιοθαύμαστη η σιωπηρή συναίνεσή του
προτού ακόμα η δύναμη ξυπνήσει.