Μεσημέρι Αύγουστου.
Όλα κυλούν ομαλά.
Μόνο εκείνες οι ανόητες υποψίες
ανυπαρξίας, χάους, κενού
αναστατώνουν την ησυχία μου.
Διάχυτη η καλοκαιρινή παθητικότητα.
Σαν το κοράλλι στο βυθό
που το παρασύρουν τα ρεύματα
και κινείται νωχελικά
και αόριστα στην θέση του.
Κοχύλι ξεχασμένο,
ξεραμένο στην καυτή άμμο.
Ομπρέλα που τα χρώματά της
ξεθωριάζουν στον ήλιο.
Καρέκλα που στέκει στην ακροθαλασσιά
απαθής, τη φθείρει το αλάτι.
Νοιώθω θάλασσα σε νηνεμία.
Απουσία κινήσεων, ζωής.
Πέτρα ακίνητη.
Ωστόσο τα βήματά μου
δε χάθηκαν στην άμμο...