Σαν σήμερα κηδεύαμε την Τερέζα.
Έβρεχε κι οι πιο πολλές ομπρέλες δεν είχαμε.
Εμείς φτάσαμε με τον ηλεκτρικό, με τα λεωφορεία άλλες.
Ήταν η Νότα, όλο έκλαιγε, κι η Λόλα – τότε ζούσε
κι η Φωτεινή με μαύρο πανωφόρι κι άλλες που δεν τις ξέραμε
από την πιάτσα της σκοτωμένης.

Όταν κατέβασαν το φέρετρο, με τα χώματα να το σκεπάσουν
βγήκε μπροστά απ’ τα φτυάρια, τον ιερέα έπιασε η Χαρίκλεια
κάτι πήγε να φωνάξει – καθάρματα; Γαμημένοι;
Έκλαιε, δεν μπόραε.
Μείναμε μέχρι που έπεσεν ο ήλιος. Μας βγάλανε μετά
γιατί τις πόρτες κλείνουνε μόλις βραδιάσει.

Κείνο το βράδυ στης Βιολέτας μαζευτήκαμε.
Άντρες σ’ αυτά δεν είχαμε. Δε θέλαμε.