Δε βαρεθήκατε
να ξερνάμε πονεμένες λέξεις
με πληγωμένα επίθετα
και μαραμένα ρήματα;

Δε χορτάσατε
να μουρμουράμε ταγγισμένες φράσεις
να περνάμε γενεές δεκατέσσερις
σοφιστές, φιλοσόφους, διανοητές
ποιητές, δοκιμιογράφους, πεζογράφους
ν’ απαγγέλουμε ποιήματα από κιτρινισμένα άπαντα
η χλωροφορμισμένες ανθολογίες;

"Νεκρολογίες, παπαρολογίες, μπουρδολογίες.
Βγαίνω έξω για τσιγάρο, να μυρίσω χώμα η βροχή"
ν’ αγιάσει το στόμα σου Σωτήρη.

Τέλος, μη σχολιάσω
τα σαρδάμ, τον τσιγαρόβηχα, τα χάχανα
ακόμη και τα σφυριχτά φιλιά
που ακούστηκαν κάπου στο βάθος.

Δε θέλω ούτε να σκεφτώ
τι προστυχιές έβαζε του καθενός ο νους
τι θα ήθελε να εκστομίσει.
η οι τεντωμένες φωνητικές χορδές να το κρατουν
πριν εκσφενδονιστεί ανελέητα.

Τέλος πάντων, είπε κάποιος
Ας δώσουμε ένα τέλος σε όλες τουτες τις παρλάτες
Να τραγουδήσουμε καλύτερα
ένα fado της Ana Moura
ή ένα nouvelle chanson του Brassens;
Ν’ ακούσουμε το Leyenda του Albéniz
από τη κιθάρα του Segovia;
Παραγγελιά για το Father & Sun του Wolfgang Muthspiel Quintet.

Χαλάλι μας
Ας τελειώσουμε η τα δύο μπουκάλια portο
μαζί με τα robustos που έφερε η Κλειώ από τη Λισσαβώνα
η να πάμε για ύπνο
με όλα τα παρελκόμενα βεβαίως.