Λευκοθέαν καλέω Καδμηίδα, δαίμονα σεμνήν,
εὐδύνατον, θρέπτειραν ἐυστεφάνου Διονύσου.
κλῦθι, θεά, πόντοιο βαθυστέρνου μεδέουσα,
κύμασι τερπομένη, θνητῶν σώτειρα μεγίστη
ἐν σοὶ γὰρ νηῶν πελαγοδρόμος ἄστατος ὁρμή,
μούνη δὲ θνητῶν οἰκτρὸν μόρον εἰν ἁλὶ λύεις,
οἷς ἂν ἐφορμαίνουσα φίλη σωτήριος ἔλθοις.
Ἀλλά, θεὰ δέσποινα, μόλοις ἐπαρωγὸς ἐοῦσα
νηυσὶν ἐπ’ εὐσέλμοις σωτήριος εὔφρονι βουλῆι,
μύσταις ἐν πόντωι ναυσίδρομον οὖρον ἄγουσα.

ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ
Την Λευκοθέαν προσκαλώ, την κόρην του Κάδμου, την σεμνήν θεάν, την δυνατήν, την
τροφόν του καλλιστεφάνου Διονύσου.
Άκουσέ με, θεά εσύ πού κυβερνάς τον βαθύστερνο πόντον που τέρπεσαι στα κύματα,
και είσαι η μεγαλύτερα σωτηρία των ανθρώπων διότι από σε εξαρτάται η ασταθής ορμή
των πλοίων, που διατρέχουν το πέλαγος, και μόνον εσύ απολυτρώνεις τους ανθρώπους
από τον θλιβερόν θάνατον εις την θάλασσαν, προς όσους εφορμώσα ήθελες έλθει ως
φίλη σωτηρία. Αλλά, ω θεά δέσποινα, είθε να έλθεις, επειδή είσαι βοηθός
εις τα καλοφκιαγμένα πλοία ως σωτηρία με ευχάριστη διάθεσην
και εις τους μύστας, που ευρίσκονται εις την θάλασσαν, να φέρεις ούριον άνεμον που
επιταχύνει τον πλουν.