Μηλινόην καλέω, νύμφην χθονίαν, κροκόπεπλον,
ἣν παρὰ Κωκυτοῦ προχοαῖς ἐλοχεύσατο σεμνὴ
Φερσεφόνη λέκτροις ἱεροῖς Ζηνὸς Κρονίοιο,
ἧι ѱευσθεὶς Πλούτων’ ἐμίγη δολίαις ἀπάταισι,
θυμῶι Φερσεφόνης δὲ δισώματον ἔσπασε χροιήν,
ἣ θνητοὺς μαίνει φαντάσμασιν ἠερίοισιν,
ἀλλοκότοις ἰδέαις μορφῆς τύπον ἐκπροφαίνουσα,
ἄλλοτε μὲν προφανής, ποτὲ δὲ σκοτόεσσα, νυχαυγής,
ἀνταίαις ἐφόδοισι κατὰ ζοφοειδέα νύκτα.
Ἀλλά, θεά, λίτομαί σε, καταχθονίων βασίλεια,
ѱυχῆς ἐκπέμπειν οἶστρον ἐπὶ τέρματα γαίης,
εὐμενὲς εὐίερον μύσταις φαίνουσα πρόσωπον.

ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ
Την Μηλινόην προσκαλώ, την γηΐνην νύμφην, με τον κίτρινον πέπλον, που την
εγέννησεν η σεμνή Περσεφόνη πλησίον των εκβολών του Κωκυτού επάνω εις τα ιερά
κρεβάτια του Διός, υιού του Κρόνου με αυτήν έσμιξε, αφού εξηπάτησε τον Πλούτωνα
με δόλιους απατηλούς τρόπους, και διέσπασε με θυμόν το διπλούν σώμα της
Περσεφόνης η οποία καθιστά μανιακούς τους Ανθρώπους με αέρινα φαντάσματα, αφού
έδειξε τον τύπον του προσώπου της με παράξενες μορφές άλλοτε μεν εμφανής
(φανερά), άλλοτε δε σκοτεινή, λάμπουσα κατά την νύκτα, με εχθρικάς επιθέσεις κατά
την σκοτεινήν νύκτα.
Αλλά σε παρακαλώ, θεά, βασίλισσα των καταχθόνιων, να αποπέμπεις τη μανίαν της
ψυχής εις τα πέρατα της γης, εμφανίζουσα εις τους μύστας ευνοϊκό Ιερόν πρόσωπον.