Πάμε να ταξιδέψουμε μέσα στις κοιλιές μας. Μη και μη πεις δεν.
Είμαστε είκοσι χρονών και τρέχουμε στην παραλιακή με 200 χιλιόμετρα.
Ούτε δε θυμάμαι μη πεις, τα χρόνια μετράνε όπως τα μουρμουρίζεις.
Πάρτο ανάποδα δηλαδή, θα τα θάψουμε μέσα στις κοιλιές μας
κι όταν κλαίνε θα τα παρηγορούμε για εμάς.
Μη νοιάζεσαι, είμαι εκπαιδευμένη να μένω ώρες σε ζεστές γωνιές,
όπως και να λιώνω μέσα σε μια γλώσσα. Δε θα κουνήσω ούτε το μικρό μου δαχτυλάκι,
υπόσχομαι, μη σου διαλύσω το "θα δεις πως νιώθω" θα τα βλέπω όλα στα ίσια.
Η απόσταση του χρόνου από δύο σελίδες περιοδικών του `63 και σήμερα, είναι ένα παλιό τυπογραφείο
στην Αριστείδου με χειροκίνητο πιεστήριο ανάμεσα στις Αχαρνικές πύλες και τη Μαύρη πάπια.
Θυμάμαι που φάγαμε πάπια στο Πεκίνο.

Από πάπια σε πάπια πέρασαν χρόνια, -μη γυρίζεις πίσω, είπε η κυρία Μισεμέλη,
η οικογενειακή ψυχολόγος όταν γευματίσαμε στον Τζίτζικα.
Τη μέρα δες, είπε και μπλέχτηκαν οι πάπιες με τα τζιτζίκια στη γλώσσα σου,
έλα δοκίμασε και μετά θα πάμε στις πλατείες, κάνει ζέστη στις πλατείες σαν αυτή που φωσφορίζει στις κοιλίες μας.

Αν ήμουνα τζίνι θα μας έκανα σκόνη φούξια, θα μας έκρυβα σ’ ένα φτηνό ξενοδοχείο,
ξέρεις εκείνα που μυρίζουν κραγιόν, ανατιναγμένες γάμπες και τεντωμένες θηλές,
αρσενικές –θηλυκές ντοπαρισμένες απ’ το θόρυβο του τρέμω. Τυχερές.

Κοίτα ξέχνα τις πάπιες, τα τζιτζίκια και τα μυρμήγκια,
γιατί μαζεύτηκε κόσμος πολύς που δεν μπορώ να συγκρατήσω το όνομα τους, τη διεύθυνση τους.

Γδύσου. Το δέρμα σου είναι μεσημέρι, ανάμεσα στα πόδια σου ένας κρόκος αυγού με ντύνει κίτρινη.
Θα γράφω κίτρινα μέσα στις κοιλιές μας, γιατί μη νομίζεις ζηλεύω από τις πάπιες το αδιάβροχο τους αλλά δεν είμαι.

Σκέφτεσαι ότι ένα κίτρινο τριαντάφυλλο μπορεί να είναι και το τέλος του κόσμου. Αλλά δεν είναι.