Συγκεντρωμένη
αλλά για πόσο ακόμη
αφού η φωτεινή κηλίδα
γλιστράει άλλού
κι αλλάζει η γωνία της ακμής;
Σα να αμβλύνθηκε το φως
στο πρόσωπό της
ή, να έπρεπε να χειριστεί το φως
αλλιώς.
Να συλλαβίσει το αναπότρεπτο
ως το τέλος.

Τώρα στην αντηλιά τής επιτρέπεται
να αναπνέει.
Ήρεμος άνθρωπος, από χαλκό
σε συνεχή παρεκτροπή απ’ τον άνθρωπο
χωρίς παραφορά
βρίσκοντας το λιγότερο
απ’ ό,τι της αρκεί στο μέτωπό της.

Στέκεται στην εικόνα της.
Παρατηρεί.
Λυπάται.
Δεν την κρατάει το σπίτι.
Η κούκλα μέσα της σκιρτά
διότι κανέναν άνθρωπο
δεν τον αφήνει ολωσδιόλου
ο εαυτός του
η σκοτεινή επίγνωση που τη φυλά.

Χτενίζει τα μαλλιά.
Φοράει μαύρο νυφικό, σιμώνει
σα να του λέει:
-Θάνατε, είμαι ήρεμη εδώ
ενώ το χιόνι
στρώνει στο ωραίο σώμα της
υπομονή.
Πώς έμαθε να τον αρπάζει απ’ το λαιμό
ικετευτικά;