Ω, η πολιτεία αλλάζει άρδην.
Πρεσβευτές και υπουργοί
παίζουν ακορντεόν
στα καφωδεία
και οι εθνικοί καπιταλιστές
αναλαμβάνουν τη θέση των αγίων.
Χτίζουν σχολεία και καταστήματα
προσφορά στο κοινόν.
Οι καλλιτέχνες
(οι επίσημοι και εγκεκριμένοι)
διορίζονται πρόεδροι
σε κοινοβούλια και οργανισμούς.
Ενίοτε εκτελούν η χρέη δικαστών
(το γελοίο στέκεται έξω από
αποφάσεις η ετυμηγορίες).

Και οι λογοτέχνες (οι πολιτειακοί),
αφού έγραψαν
πλείστες επιτυχίες,
δρομολογούν την αθανασία τους
επί ψηφίδων και βιβλιοθηκών.
Οι κυρίες η οι κύριοι (τιμών
και επιστήμων),
σταματούν τον χρόνο
κι ορίζουν άλλους λεπτοδείκτες
επί των οφθαλμών
(του πλήθους η των βουλευτών).
Μα οι δράσεις τους
καθορίζονται απ’ τις βεβαιότητες
και χωλαίνουν
κατά τις αλλαγές
(ολίγον).