Το έγραψα και το στόλισα
δηλαδή έβαλα, πως σε περίμενα σαν την άνοιξη
αλλά αυτό το έχουν γράψει κι ένα σωρό άλλοι
έβαλα, πως είδα το φως μου μέσα σου
και γελούσαν ειρωνικά οι τυφλοί φίλοι μου.
Ύστερα είπα πως αν μ’ άφηνες
θα έσβηνε η αναπνοή μου
και μερικοί απάντησαν
πως είμαι από χρόνια πεθαμένος.
Γενικά οι απόπειρες ήταν για το ανάθεμα
γι’ αυτό σου γράφω
πως ότι και να γίνει φεύγοντας
θα περιμένω κι όταν φανείς
θα είμαι ακίνητος, ποντικοπαγίδα
σε παμπάλαια αποθήκη.

Στις άκρες της τρωκτικά να στήνουν πάρτι
κι εδώ σταμάτησα το ποίημα
σαν τη γυναίκα του Λωτ
που ήταν ηλίθια από μικρή
γι’ αυτό κι έγινε άγαλμα κοιτώντας πίσω της τα Σόδομα
ενώ στα Γόμορα θα έπρεπε να πάει απ’ την αρχή
σε κλαμπ που τις Παρασκευές
είναι μονάχα για γυναίκες που τα κάνουν όλα
πίνουνε μπόμπες και δήθεν κοκτέηλ "Μαργαρίτα''
φτιαγμένα όλα στου αλήτη Δαλακούρα το υπόγειο...
Κάνουνε σαν Μαινάδες μόλις ο στρίπερ-δήθεν αστυνομικός-
λύνει τη ζωνη του παντελονιού του
κροφοπουτάνες που ουρλιάζουν "βγάλτα όλα πούστη μου”
τις έβαλαν σε σπίτια ύστερα, τις πάντρεψαν
να μεγαλώνουν τα παιδιά του άχρηστου μαλάκα
που τις γαμάει κάθε Παρασκευή με λίγο ζόρι...
Εδώ ακριβώς κλείνει το ποίημα
γαμώ το νερουλό μυαλό σας.