Στον Γιώργο Μίχο

Ξετυλίγω τη ζελατίνα
του τρίτου πακέτου της ημέρας
κι αναπολώ τους ένδοξους
πεσόντες επί της ταμπακέρας.
Τον Χάκα, τον Καρούζο,
τον Γκόρπα. Βγάζω
από το σελοφάν
το τρίτο πακέτο σιγαρέτων
όπως βγάζουν τα παπούτσια τους
πριν πέσουν στο κενό
οι περισσότεροι από τους αυτοκτόνους.
Ο Σφηνιάς το έκανε,
από τον έκτο,
από τον εικοστό πέμπτο
ο Πουλαντζάς
οι δύο από τους τρεις
ένδοξοι πεσόντες
από την αντίθετη πλευρά
του Golden Gate,
για να μην βλέπουν
τα φώτα της πόλης.
Φίλοι ψυχαναλυτές ακόμη
δεν με έπεισαν για το πλήθος
που έπεσε, βγάζοντας τα παπούτσια του.

Άλλοι μου είπαν πως το κάνουν
για να επιβραδύνουν την πτώση τους.

Άλλοι, γιατί ενδόμυχα πιστεύουν
πως οι άνθρωποι δίχως παπούτσια
είναι πουλιά και μπορούν να πετάξουν.
Να πετάξουν,
εκείνη την ύστερη στιγμή

αν τύχει και το μετανιώσουν,
αν δουν πως ο θάνατος είναι αόμματος
και δεν έχει μάτια για κανέναν.
Όσοι μες στην υστερία τους
και το ναρκισσισμό τους πίστευαν
πως ο θάνατος θα έχει τα μάτια
της γκόμενας και βαστιούνται
τελευταία στιγμή απ’ το περβάζι
αναστέλλοντας το ένδοξο πένθος τους.
Κάθε βράδυ που γυρίζω απ’ τη δουλειά
σκύβω να λύσω τα κορδόνια μου
εκφωνώντας σιωπηλά τον επικήδειο
της Σήμερον.