Ποζάρουν γυμνές, γελοίες φωνές.
Και τις ζωές μας γυρεύουν.
Κοιτάζουν την ώρα. Ζητούν αφορμές.
Τρομάζουν τον κόσμο και τρέχουν.

Για `μας τους ρωτάνε συνέχεια και βρίζουν.
Αστεία ξανά συνοδεύουν,
το φόβο, τον τρόμο, τον άσχημο δρόμο
και όταν μιλούν κοροϊδεύουν.

Ποζάρουν γυμνές, χαμένες φωνές
Και τη ζωή μας μοιράζουν.
Σκύλοι είναι που παίζουν με αθώες καρδιές.
Χορεύουν και πάλι φωνάζουν.

Με δυο πόρνες ματιές, σε τυλίγουν ξανά.
Κι οι αγάπες που ζητάς σε αρρωσταίνουν.
Βρωμάει ψευτιά. Κοιτάξτε καλά.
Όσο χορεύουμε κι αυτές θα αργοπεθαίνουν.

Στο δρόμο γυρίζουμε και ψάχνουμε να βρούμε.
Τα ποιήματα που μόνο εμείς ξέρουμε ότι ζούνε.
Αυτά που πονάνε, όταν οι άλλοι γελάνε.
Αυτά που γλεντούν όταν πεθαίνουν.