Μάτια μου ανήσυχα,
του αγέρα φύσημα
το πρωί,
βγες εσύ σαν ανατολή.

Χέρια μου ανήμερα,
για πάντα `σήμερα'
είσαι εσύ,
μια φυγή σε μια νέα γη.

Μ’ έμαθες πώς να ζω
μόνο για μας τους δυο,
κι αν πάλι αναστηθώ
απ’ αγάπη θα’ ναι πάλι.
Σου χρωστώ
τον πιο γλυκό χορό,
να σ’ έχω σαν μωρό,
γέλα πάλι, πάλι, πάλι...

Του κόσμου σύνορα,
δυο ματοτσίνορα,
δίπλα εσύ,
όλα εκεί,
άγια μου σιωπή.

Λόγια ανείπωτα,
όλα ή τίποτα
κι όλα εσύ,
πώς απλώνεται η ζωή...

Μ’ έμαθες πώς να ζω
μόνο για μας τους δυο,
κι αν πάλι αναστηθώ
απ’ αγάπη θα’ ναι πάλι.
Σου χρωστώ
τον πιο γλυκό χορό,
να σ’ έχω σαν μωρό,
γέλα πάλι, πάλι, πάλι...